Naczelnym celem każdego złożonego systemu jest przede wszystkim podtrzymanie własnego istnienia. Reguła ta dotyczy wszelkich organizmów biologicznych czy społecznych. Organizmy, które nie stawiają sobie tego celu za kluczowy, prędzej czy później znikają z powierzchni ziemi (nie rozmnażają się, zostają wchłonięte/zjedzone przez większe itp).
Przykłady: państwo nie posiadające armii do obrony przed zakusami sąsiadów, zostanie przez nich zdominowane.

Choć teoretycznie tzw. państwa opiekuńcze współczesnej Europy są konsensusem obywateli, który ma służyć ich dobru, w rzeczywistości ich działanie lepiej można opisać w kategoriach ochrony własnej egzystencji i interesów. Co prawda szeroko pojęte dobro obywateli nie jest przeważnie ignorowane, staje się ono wartością drugorzędną.

Złożone organizmy działające w świecie społecznym (państwa, korporacje) współzawodniczą ze sobą celem osiągnięcia korzyści materialnych, takich jak pieniądz, surowce, praca obywateli/pracowników. Zasadniczą różnicą między państwem i korporacją jest prawo do posiadania ziemi i (już nie do końca) władza prawodawcza. Z punktu widzenia tych zmagań, ludzkie istnienia są tylko kolejnym "zasobem naturalnym" nazywanym oficjalnie "zasobem ludzkim" bądź w czasie wojny "siłą żywą".

Przewagę w zmaganiach osiąga ten, kto kontroluje dostęp do zasobów, ten kto ma nad nimi władzę. Najważniejsze zasoby: ludzie, woda i żywność, surowce mineralne, ropa, energia, ziemia i jej zasoby.

P. Dembiński: "Twierdzenie, że proces globalizacji jest wynikiem świadomego i planowego działania, jest podwójnym błędem. Po pierwsze, oznacza odwołanie się do spiskowej teorii historii, która może wszystko wytłumaczyć, bo odwołuje się do sił ex definitione nieznanych i ciemnych, po drugie zaś przypisuje "spiskowcom" ponadludzką inteligencję. Odrzucanie takiego ogólnego wytłumaczenia nie jest jednak sprzeczne z podkreśleniem zbieżności tego procesu z interesami poszczególnych aktorów, przede wszystkim przedsiębiorstw ponadnarodowych, które są instytucjami społecznymi najlepiej przystosowanymi do globalizacji. Istnieje więc sprzężenie zwrotne między tymi przedsiębiorstwami a globalizacją."

Zaróbmy jeszcze więcej

Film został usunięty z Youtube!

"Let's make money"
reżyseria: Erwin Wagenhofer
rok produkcji: 2008
kraj produkcji: Austria
czas trwania: 110 minut
Film podąża za naszymi oszczędnościami złożonymi w banku. Pokazuje mechanizmy ukryte pod kolorowymi reklamami i uśmiechniętymi pracownikami banku czy funduszu ubezpieczeniowego. Co nasze oszczędności mają wspólnego z zadłużeniem każdego narodzonego dziecka w Burkina Faso i gigantomanią rynku nieruchomości w Hiszpanii? Nie musimy kupować domu, aby być w to zamieszanymi. Najlepiej kupować, gdy krew jest na ulicach – mówi Mark Mobius guru inwestorów z Singapuru – wtedy zarabia się najwięcej. „Szantaż, morderstwa polityków i w ostateczności interwencja militarna” – spowiada się agent CIA. Otwierając rachunek bankowy stajemy się częścią światowego systemu finansowego. Prawdopodobnie nasze pieniądze pożyczane są spekulantom. Nie mamy pojęcia kto to jest i jak zarabia na nasze procenty. Większość z nas nie jest nawet tym zainteresowana. Lubimy hasło „daj pracować swoim pieniądzom”. Ale pieniądze nie pracują. Pracują tylko ludzie, zwierzęta i maszyny.

Demontaż struktur feudalnych

Nowoczesne państwo, jako organizm, wygląda tak, że na dole hierarchii władzy są pojedyncze jednostki, które są kontrolowane bezpośrednio przez państwo i władzę centralną. Nie istnieją praktycznie żadne struktury pośrednie. Przynajmniej nie w tym sensie, w jakim istniały np. 300 lat temu.
Proces ten będzie się nasilał. Atomizacja społeczeństwa, w którym poszczególne jednostki nie będą miały jako grupy odniesienie żadnej wpływowej organizacji. Jego konsekwencją będzie niemożność jednostek, czy małych grup, do podejmowania jakiegokolwiek rodzaju prób wpływania na sytuację. Jednostka działając w pojedynkę będzie z biegiem czasu coraz bardziej bezbronna.

W czasie zbrojnego napadu USA na Irak w 2003 (celowo używam tego określenia – atak nastąpił bez wypowiedzenia wojny i wbrew rezolucji ONZ), i późniejszej okupacji, to co Amerykanie robili cały czas, to bezwzględne wyrywanie z korzeniami wszelkich struktur klanowych, na których oparte jest tamtejsze społeczeństwo. Tak zwane wprowadzanie „demokracji” jest zupełnym nieporozumieniem – demokracja nie jest potrzebna tym ludziom. Potrzebne są rządy prawa. Wprowadzenie ich jest o wiele trudniejsze niż doprowadzenie do wolnych wyborów. Po odsianiu amerykańskiej propagandy wojennej od faktów widzę: 1) przejęcie zasobów energetycznych w postaci drugich co do wielkości złóż ropy naftowej, 2) zdruzgotanie kultury i obyczajów suwerennego narodu a przede wszystkim planowe zniszczenie struktur pośrednich między państwem centralnym a jednostką, 3) pokaz siły odstraszający i podporządkowujący potencjalnych konkurentów USA na arenie kontroli nad planetą.

Podstawą istnienia wszystkich organizmów politycznych, w tym i współczesnych państw, jest istnienie nadwyżki produkcyjnej żywności. Walka o te nadwyżki, możliwość ich produkowania kształtowała społeczeństwa już w czasach wynalezienia rolnictwa. Aby zaistniała organizacja kontrolująca produkcję żywności muszą zaistnieć jednocześnie trzy zjawiska:
– produkujący żywność muszą produkować więcej niż są w stanie sami zjeść – musi istnieć możliwość transportu i magazynowania nadwyżek
– musi zaistnieć sposób sprzedaży tych nadwyżek potencjalnym nabywcom.

To, że współcześnie większość krajów jest w stanie produkować nadwyżki, nie oznacza, że będzie to trwać w nieskończoność, ani że obecny poziom produkcji da się utrzymać. Zazwyczaj rozwój produkcji żywności pulsował w rytm długookresowych zmian klimatycznych. Gdy klimat sprzyjał, wzrastała liczba ludności. Gdy pogarszał się, lub zasoby przyrody zostały wyeksploatowane (np. tzw. mała epoka lodowcowa w XVII wieku, zagłada cywilizacji Majów) populacja spadała.

Dziś, mając do dyspozycji ropę naftową jesteśmy w stanie osiągnąć nadprodukcję i stworzyć bufor zabezpieczający nas przed takimi wahaniami. Jest on oparty na dostępie do taniej ropy naftowej, a więc bardzo kruchy. Daje on fałszywe poczucie bezpieczeństwa, które stabilizuje nastroje społeczne, co przejawia się powszechnym marnotrawstwem gotowego produktu. Nie zmieni to jednak faktu, że gwarantująca stabilność nadprodukcja jest całkowicie uzależniona od podtrzymania podaży surowców energetycznych.

Ilustracja: Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego znikła siła mogąca podtrzymać istnienie szlaków handlowych umożliwiających transport nadwyżek żywności. Nie naprawiane drogi uległy stopniowej degradacji, a podróże stały się zbyt niebezpieczne. żywność produkowano tylko na własne potrzeby, a handel skupił się na produktach luksusowych. Zniknęło całkowicie środowisko pozwalające na istnienie potężnych państw. W okresie od II do VI wieku ludność europy zmniejszyła się o połowę. W początku III wieku n.e. Rzym liczył około miliona mieszkańców. Sto lat później – mniej niż połowę tej liczby.

 Polska jest w bardzo szczęśliwym położeniu o tyle, że nie ma na jej terenie niedoborów żywności i wody. Jednak wiele krajów boryka się z takimi problemami. Warunki naturalne sprawiają, że kraje te są bardzo podatne na wszelkiego rodzaju wahania światowego rynku żywności.
Ponieważ z samej definicji władzę ma ten, kto kontroluje przepływ żywności, po to aby zobaczyć kto ma władzę w tym zakresie, sprawdźmy, jak wygląda światowy obrót zbożem i innymi artykułami.

Wszelkie humanitarne dystrybuowanie nadwyżek żywności wchodzi w kolizję z interesami USA, a w szczególności z interesami kilku amerykańskich karteli, monopolizujących światowy handel zbożem. Te kartele to:

Badanie przeprowadzone przez International Food Policy Research Institute pokazuje, że kraje rozwijające się mogłyby potroić swój handel artykułami rolnymi, a właściciele i pracownicy gospodarstw rolnych mogliby zarobić rocznie dodatkowo 26 mld USD, jeśli bogate państwa przestały by stosować dopłaty do rolnictwa i otworzyły granice.

Wiele krajów rozwijających się nie zdoła wyjść z nędzy bez reform rolnictwa w krajach bogatych. Subsydia i pomoc rządowa dla rolnictwa w państwach wysoko uprzemysłowionych wynosi ponad 300 mld USD rocznie, o wiele więcej niż pomoc zagraniczna dla świata rozwijającego się, której wartość to ok. 50 mld USD. Dotacje rządowe uniemożliwiają rolnikom z krajów rozwijających się konkurowanie ceną.

Blaise Compaore, prezydent Burkino Faso oświadczył niedawno, że dotacje dla rolników w bogatych państwach są o 60% wyższe niż wartość Produktu Krajowego Brutto w jego kraju. Temu i wielu innym afrykańskim państwom szkodzą zwłaszcza dotacje dla producentów bawełny – kosztują Burkino Faso 1% PKB rocznie i 12% przychodów z eksportu.

Jednak ani Europa ani USA nie są na etapie likwidowania barier handlowych dla rynku rolniczego ani otwierania granic dla żywności. Prezydent Bush zwiększył dotacje dla sektora rolniczego, a Francja i Niemcy nie chcą przeprowadzić żadnych fundamentalnych reform dotowanego rolnictwa.

Ciekawy film do obejrzenia:

http://alterkino.org/biznes-w-butelce http://www.youtube.com/watch?v=LwBl0xTu-y4

Kolejnym zagrożeniem wzrostu produkcji żywności jest deficyt wody obecnie już obserwowany np. w niektórych regionach USA, Chin, Indii, Hiszpanii. W Australii woda stanowi główny czynnik determinujący jej przyszłość gospodarczą. Kolejnym poważnym zagrożeniem jest przestarzała struktura agrarna, która nadal występuje w wielu krajach, głównie w krajach zacofanych i biednych, które bez pomocy z zewnątrz mogą sobie nie poradzić. Taka struktura charakteryzuje się istnieniem z jednej strony wielkich gospodarstw, należących do bardzo wąskiej grupy właścicieli ziemskich, z drugiej zaś ogromnej liczby małych gospodarstw skupionych w rękach ogromnej liczby ludzi, co prowadzi do znacznego rozdrobnienia produkcji, a to może prowadzić do uprawy dużej ilości jednego zboża, a zaniedbanie innego, ponieważ jest ono nieopłacalne. Problem ten występuje w wielu krajach świata, np. Kolumbii, Tajlandii, Etiopii, Indonezji, Indiach.

Fragment:

Gdzie i kto kupuje? Korea Południowa – 2,3 mln ha (w tym 1,3 mln ha na Madagaskarze), Chiny – 2,1 mln ha (w tym 1,24 na Filipinach, 0,7 mln ha w Laosie, 50 tys. ha na Kubie i 43 tys. ha w Australii), Arabia Saudyjska – 1,6 mln ha, Zjednoczone Emiraty Arabskie – 1,28 ( w tym 378 tys. ha w Sudanie i 900 tys. ha w Pakistanie) oraz Japonia – 324 tys. ha ( w tym 100 tys. ha w Brazylii, 216 tys. w USA, 21 tys. ha w Argentynie).
Na żywności chcą  zarabiać i to duże pieniądze także banki, co w dobie kryzysu finansowego brzmi jak ironia. Międzynarodowe instytucje finansowe – Goldman Sachs i Deutsche Bank  – zainteresowały się farmami drobiu w Chinach, a bank inwestycyjny Morgan Stanley, kupił właśnie 40 tysięcy hektarów ziemi rolnej na Ukrainie.
Tego rodzaju praktyki spotykają się tu i ówdzie ze zdecydowanymi głosami sprzeciwu. Oto gdy w sierpniu ubiegłego roku okazało się, że walcząca z głodem Uganda odstąpiła Egiptowi ponad dwa procent swojej powierzchni, na ulice wyszli mieszkańcy stolicy i domagali się ustąpienia rządu. Egipskie władze z kolei wynajęły pola uprawne pod Kairem Japończykom, co również wywołało kilkutygodniowe strajki w egipskiej stolicy.

Władza nad źródłami energii

Prawo Kopernika-Greshama: głosi że pieniądz gorszy wypiera lepszy. Wykorzystując ten mechanizm, dystrybutorzy pieniędzy (rządy i ich banki centralne, królowie) fałszowali skład pieniędzy metalowych (złoto i srebro), lub drukowali papierowe pieniądze bez pokrycia, powodując inflację.
Obecnie wartość wszystkich światowych walut nie odnosi się do złota czy innej wartości, ale do siebie nawzajem. Wynika z tego, że wartość pieniędzy jest efektem umowy między organizacjami, które pieniądze drukują i nimi obracają. WIĘCEJ

"Fałszując pieniądze poprzez utrzymywanie „rezerwy częściowej", banki po prostu wypłukują złoto z powietrza, nabywając za fałszywe pieniądze prawdziwe towary lub usługi. Naprawdę zatem zyski banków z tego tytułu finansują inni ludzie, zmuszeni wskutek inflacji do płacenia wyższych cen. Inflacja stanowi zatem rodzaj podatku, pobieranego od wszystkich konsumentów. Dlaczego jednak ludzie płacą ten podatek, dlaczego korzystają z fałszywych pieniędzy? Dlatego, że muszą. WIĘCEJ w artykule Stanisława Michalkiewicza

Filmy do obejrzenia:

Pieniądze jako dług