Chodzi o jeszcze jedno  zastosowanie głównej zasady: żadnych działań bezpośrednich, zawsze pośrednictwa. Nigdy nie walczyć z przeciwnikiem na własnym ani na jego terenie, dobierać się do niego gdzie indziej, w innym kraju, w innym kontekście społecznym, w innej dziedzinie intelektualnej niż ta, w której obrębie doszło do konfliktu. Doktryna ta zakłada trzech uczestników gry: nas, przeciwnika, i że tak powiem, materiał kontrastujący, oświetlający, odzwierciedlający nasz manewr. Powiedzmy, że chcę zaatakować  wielkie cesarstwo.  Nie będę go zaczepiał bezpośrednio, za to zdyskredytuję je pośród jego sojuszników i klientów, czyli państw utwierdzających jego panowanie na świecie. Zobaczy pan już niedługo, jak korzystne okaże się dla nas pojawienie słabo rozwiniętych  zdekolonializowanych krajów: za ich pośrednictwem można  będzie podjąć działania antyamerykańskie na wielką skalę. [...] Otóż zacząłbym mnożyć przyjacielskie gesty pod jego adresem i zarazem prowadziłbym niszczycielskie prace wewnątrz kraju, aż rozsypałby się, jako że cała jego struktura zostałaby unicestwiona.