Żaden wielki wysiłek nie został nigdy kupiony za pieniądze. Ni malowidło, ni wiersz, ni katedra z kamienia, ni żadne państwo nie zostało nigdy powołane do życia dla zapłaty jakiegokolwiek rodzaju. Ni Partenon, ni Termopile nie były wzniesione albo bronione dla nagrody czy chwały, ani Buchara splądrowana, ani Chiny zdeptane butem Mongoła jedynie dla łupu i władzy. Wynagrodzeniem za dokonanie tych rzeczy było samo wprowadzenie ich w czyn!

Być panem własnej osoby – używać siebie samego jako narzędzia w swym ręku – i w ten sposób wznieść albo zrujnować coś, co nikt inny nie potrafił zbudować lub zburzyć – oto największa przyjemność znana człowiekowi! I temu, który czując dłuto w dłoni, uwolnił anioła uwięzionego w marmurowym bloku, i temu, który czując w dłoni miecz na bezdomność skazał duszę, mieszkającą wcześniej w ciele jego śmiertelnego wroga – każdemu z tych dwóch jednako smakuje ten rzadki pokarm przeznaczony tylko dla demonów lub bogów.
No great effort was ever bought. No painting, no music, no poem, no cathedral in stone, no church, no state was ever raised into being for payment of any kind. No Parthenon, no Thermopylae was ever built or fought for pay or glory; no Bukhara sacked, or China ground beneath Mongol heel, for loot or power alone. The payment for the doing of these things was itself the doing of them. To wield oneself – to use oneself as a tool in one's own hand – and so to make or break that which no one else can build or ruin – that is the greatest pleasure known to man! To one who has felt the chisel in his hand and set free the angel prisoned in the marble block, or to one who has felt the sword in hand and set homeless the soul that a moment before lived in the body of his mortal enemy – to these both come alike the taste of that rare food spread only for demons or for gods.

Każdego człowieka można osądzić na podstawie charakteru i postępowania ludzi, którymi się otacza. [...]Mając takie intelektualne zdolności, człowiek musi okazywać proporcjonalnie większe skłonności do dobra lub do zła [...]. Jeśli skłania się ku złu, może to w sobie maskować ...może nawet maskować swój wpływ na otoczenie. Nie jest jednak w stanie czynić dobra, którego refleksy po prostu odbijałyby się w towarzyszących mu osobach... i którego – gdyby naprawdę był dobry – nie miałby powodu ukrywać.

„Certainly,” said Donal, „any man can be judged by the character and actions of the people with which, he surrounds himself. [...] „But having such intellectual capabilities, a man must show proportionately greater inclinations toward either good or evil than lesser people. If he tends toward evil, he may mask it in himself—he may even mask its effect on the people with which he surrounds himself. But he has no way of producing the reflections of good which would ordinarily be reflected from his lieutenants and initiates—and which, if he was truly good—he would have no reason to try and hide. And by that lack, you can read him.”

Człowiek, który stara się poniżyć cię zdradza podświadomie swoje słabe miejsce ; Ludzie zdradzają się mimowolnie przez dobór oskarżeń rzucanych na innych; człowiek, który insynuuje, że jesteś złodziejem, prawie na pewno jest nieuczciwy, ten, który wytyka komuś niski statut, jest czuły na tym punkcie. Trzeba stale dawać do zrozumienia, kto tu jest najważniejszy i udowadniać swoją wyższość.

However, if he had only known it, by that question he had not so much attacked a soft spot in my own personal defenses, as revealed such a spot in his own. [...] The man who hints that you are a thief is almost sure to have a large, vulnerable area of dishonesty in his own inner self; and in this case, Franc's attempt to needle me about my status undoubtedly assumed I was sensitive where he was sensitive. This attempt to insult, coupled with the fact that he was overage for the rank he held, indicated that he had been passed over at least once for promotion, and was vulnerable on the subject.

Istnieją dwa sposoby postępowania, kiedy ktoś nas podejrzewa – pierwszy, to uroczyście zapewnić o swojej niewinności, a drugi, lepszy, przyznać się do popełnienia jakiegoś drobnego przewinienia.
There are two ways to deal with suspicion—one is to protest your innocence, the other, and better, is to plead guilty to a lesser charge.

Mathias na znak pogardy, czy wręcz szyderstwa, lwią część swej pokaźnej fortuny zostawił Projektowi Encyklopedii Finalnej jako świadectwo, że wszelkie projekty dotyczące Ziemi i Ziemian uważa za tak jałowe, iż nawet największa pomoc nie jest w stanie uwolnić ich od klęski.

[...] Contemptuously, even sneeringly, Mathias had left the bulk of his considerable fortune to The Final Encyclopedia Project as testimony that he thought any project concerning Earth and Earthmen so futile that no help could make it succeed.

Niebezpiecznie jest dawać inteligentnemu czas na zorientowanie się w sytuacji, tak by mógł ją obrócić na swoja korzyść.
But an instinctive wisdom in her knew the danger of giving me time to assess a situation, so that I could twist it to my own ends.

Głęboko w osobowości każdego inteligentnego istnienia skrywają się sprawy zbyt wielkie, zbyt sekretne lub zbyt przerażające aby się o nie pytać. Takie jak wiara, miłość, nienawiść i wina. Zawsze trzeba tylko wyciągnąć te sprawy na światło dzienne i zakotwiczyć argumentację pomagającą uzyskać potrzebną odpowiedź na jednym z owych głębinowych obrazów psychiki ludzkiej, których nie można się wyprzeć nawet przed sobą samym. Chcąc zaprzeczyć słuszności swojego stanowiska, człowiek musiałby wpierw wyprzeć się głęboko ukrytej integralnej części swojej własnej osoby.
Deep in every intelligent, living individual are things too great, too secret or too fearful for questioning. Faiths, or loves, or hates or fears or guilts. All I needed ever was to discover these things, and then anchor my argument for the answer I wanted in one of these deep, unself-questionable areas of the individual psyche, so that to question the rightness of what I argued, a man must needs question the secret, unquestionable place in himself as well.

Masz wybór. Ale nie masz możliwości: musisz działać.
Yoy can choose, but no way of quitting it – you have to act.

Mój zamek zawsze im się podobał. Z ochotą przybywały na skrzydłach mojej wyobraźni, a ja wierzyłem, że oboje o własnych siłach szybujemy obok siebie. Lecz później, następnego dnia, budziłem się z świadomością, że światło zgasło i zamilkła pieśń, gdyż w rzeczywistości nigdy nie wierzyły w mój zamek. Taka rzecz była dobra w marzeniach, lecz nie nadawała się do tego, by myśleć o niej w kategoriach zwykłego kamienia, drewna, cegły i dachówki. Gdy przychodziło do spraw świata realnego, zamek okazywał się szaleństwem, ja zaś winienem odłożyć myśl o nim na bok i zamiast niej zająć się wyszukiwaniem jakiegoś istniejącego realnie domostwa. Najchętniej zlanego betonu, jak dom mojego wuja Mathiasa[...] Wtedy się rozstawaliśmy. Lecz Liza, gdy wreszcie się w niej zakochałem, nie opuściła mnie tak jak inne. Wzniosła się razem ze mną i dalej o własnych siłach szybowała w przestworzach. Co więcej, po raz pierwszy dowiedziałem się, dlaczego była inna, dlaczego nie zeszłaby tak jak inne z obłoków.
Było tak dlatego, iż zanim ją jeszcze poznałem, sama budowała swe własne zamki. Tak więc wcale nie potrzebowała mojej pomocy, by unieść się do zaczarowanej krainy, gdyż bywała tam wcześniej, polegając na własnych potężnych skrzydłach.
They always liked my castle. They would come gladly up on the wings of my imagination, and I would believe that we flew together. But later, on a different day, I would wake to the fact that the light was gone, the song was muted. For they had not really believed in my castle. It was well enough to dream of such a thing, but not to think of translating it into ordinary stone, and wood, and glass and tile. When it came to these matters of reality, a castle was madness; and I should put the thought aside for some real dwelling. Perhaps of poured concrete like the home of my uncle Mathias. With practical vision screen instead of windows, with economic roof, not soaring turrets, and weathered-glassed porches, not open loggias. And so we parted. But Lisa did not leave me as the others always had when at last I fell in love with her. She soared with me and soared again on her own. And then, for the first time I knew why she was different, why she would never retreat earthward like the others. It was because she had built castles of her own, before I ever met her. So she needed no help from me to lift her to the land of enchantment, for she had reached there before on her own strong wings. We were sky-matched, though our castles were different.