George R. R. Martin

– Szanowny panie – powiedział głosem pozbawionym emocji. – Proponowałbym, żeby rozstał się pan ze szczątkiem tej butelki. Wątpię, by mieszanina ostrych szklanych fragmentów oraz alkoholu zaprawionego barwnikami i substancjami aromatyzującymi niewiadomego pochodzenia, którą wgniata pan sobie w ranę na dłoni, miała korzystny wpływ na pana zdrowie.

– Szanowny panie – powiedział głosem pozbawionym emocji. – Proponowałbym, żeby rozstał się pan ze szczątkiem tej butelki. Wątpię, by mieszanina ostrych szklanych fragmentów oraz alkoholu zaprawionego barwnikami i substancjami aromatyzującymi niewiadomego pochodzenia, którą wgniata pan sobie w ranę na dłoni, miała korzystny wpływ na pana zdrowie.

– W tej grze nie sprawdzają się podstawowe zasady sztuki wojennej – odparł z irytacją. – Zastosowałem identyczną taktykę, co Stephen Cobalt Northstar, który dowodził 13 Flotą w wojnie Hrakkean. Odpowiedź Tufa była pozbawiona najmniejszego sensu. Na prawdziwym polu walki przegrałby z kretesem.

– Zaiste – rzekł Haviland Tuf. – Ma pan nade mną ogromną przewagę. Bądź co bądź jest pan znakomitym znawcą historii wojskowości, ja zaś tylko skromnym kupcem. Nie dysponuję nawet cząstką pańskiej ogromnej wiedzy dotyczącej wielkich bitew historii. Nie wątpię, iż swoje zwycięstwa mogę zawdzięczać wyłącznie niedoskonałości zasad rządzących grą oraz własnej niewybaczalnej ignorancji, tym bardziej więc pragnąłbym uzupełnić rażące luki w moim wykształceniu. Gdyby zechciał pan raz jeszcze zasiąść do gry, mógłbym starannie przeanalizować pańską mistrzowską strategię i wzbogacić skromny arsenał środków, jakimi jestem zmuszony się posługiwać, nieudolnie dążąc do zwycięstwa.