Ten, którego w dawnych wiekach nazywano mistrzem wojowania, zwyciężał z łatwością [podobną do podniesienia piórka]. Dlatego jego zwycięstwa [niedoceniane przez ogół] nie przynosiły mu ani sławy wielkiego umysłu ani zasług heroicznych czynów.

Stoczenie wielu bitew i odniesienie we wszystkich z nich zwycięstwa nie jest wcale najlepszym z najlepszych. Najlepszym z najlepszych jest bowiem podporządkowanie sobie wojsk przeciwnika, ale bez walczenia”

 Kiedy się walczy o zdobycze odległe o setkę  li, a wojska pędzą ze zwiniętymi zbrojami [na plecach], bez postoju w dzień i w nocy, pokonując podwójne dystanse [między odpoczynkami] i jednego dnia robiąc marsz kilku dni – kończy się to wzięciem do niewoli wszystkich dowódców [razem z wojskami]. Najsilniejsi znajdują się wtedy na czele, najsłabsi zostają w tyle. Przyjmuje się, że tylko dziesiąta część [armii] wtedy dotrze [do celu]. W walce o zdobycze odległe ponad pięćdziesiąt 
li, wódz oddziałów awangardy poniesie poważne straty i zwykle ledwo połowa [ jego wojsk] ukończy marsz.