Maria Dąbrowska

Albo życie nie ma żadnej wartości, albo jeśli ją ma, to we wszystkim znaleźć ją można.

Powiedzieć, że coś jest czyjeś, to jakby pozbawić tej rzeczy cały świat, wszystkich innych.

Świat jest tak piękny, że i bez tak zwanej miłości można być na nim szczęśliwą.

Jakiekolwek stosunki formalne zapanują, nic się nie zmieni, póki ludzie nie zmienią samych siebie.

Majestat śmierci jest taki, że ten, kto dobrowolnie umiera za coś, ma zawsze rację.

Ten, kto idzie w swoich uczynkach tylko za swoim głosem wewnętrznym, błądzi tak samo jak ten, kto liczy się wyłącznie z sądem ludzi.

Idea rośnie (przede wszystkim) krwią swoich ofiar.

Zgnilizna szerzy się tam, [...] gdzie woda stoi. [...]

Gdy już nie ma ratunku, zostaje zawsze jeszcze jeden - pobiec drugiemu na p moc.

Chodzenie i wąchanie, jak śmierdzi nędza, to tylko zabawa w miłosierdzie.

Kto wszedł w cudze - tego łatwo wystraszyć.

Na nic talent czy geniusz nie wsparty pracą niezmierną, ofiarną, bez wytchnienia.

Jak się komuś mówi, że wygląda młodo, to znaczy - koniec z młodością.

Rozumiejący nigdy nie będzie zrozumiany.

Gdy człowiek sam się zabierze do roboty, czuje w sobie siły nieomal boskie, nie boi się pracować z najgorszym i najgłupszym, ufa, że wszystkich poodmienia na dobrych i na mądrych.

Mężczyzna zdolny jest do zazdrości nawet wobec kamienia, który jego znudzona partnerka wyróżniła jako szczególnie piękny.

Nikt nie przyznaje się chętnie do siebie takiego, jakim go widzą inni ludzie.