Wojna w Arabii powinna być wojną oderwania: [należy] angażować nieprzyjaciela przy pomocy bezgłośnych zagrożeń nadciągających z rozległej i nieznanej pustyni.   Nie należy ujawniać się zaś do momentu samego ataku. 
[...] z tego można wykształcić nieuświadomiony nawyk zupełnego unikania wszelkich starć z wrogiem. Takie podejście prowadzi do taktyki niedawania żołnierzom przeciwnika żadnego celu do ataku.